Rozdział 1

Rozdział 1

Listy

Ulica Grimmauld Place od dawna stanowiła prawdziwą zagadkę. Przy numeracji domów zabrakło numeru 12. Cóż... takie pomyłki się zdarzają - mówili sobie londyńczycy. Człowiek jest zapracowany i zapomina o takich szczegółach. Z  czasem ludzie przyzwyczaili się do tego, że na Grimmauld Place brakowało numeru 12. Jednak nie wiedzieli, że numer dwunasty istnieje... a przynajmniej tylko niektórzy o tym wiedzieli.

Pod numerem 12 mieszkała rodzina Blacków. Pochodzili oni ze starożytnego rodu, który nigdy nie splamił się brudną krwią. Od zarania dziejów członkowie tej rodziny byli czarodziejami. Zdarzały się przypadki, że któryś z członków ożenił się z czarodziejem mugolskiego pochodzenia. Wtedy wymazywano go z drzewa genealogicznego.

Obecnie na Grimmauld Place 12 mieszkali Orion i Walburga Black wraz ze swymi synami, Regulusem i Syriuszem. Uważali, że powinno się wysterylizować mugoli i mugolaków. Blackowie należeli do tych, którzy popierali działania Czarnego Pana. Walburga była bardzo przywiązana do swojego brata, Cygnusa. Raz w tygodniu przychodził ze swoją żoną i córkami na obiad do swojej siostry. Dzisiaj nie było inaczej.
   

Na dom numer 12 rzucono wszystkie możliwe antymugolskie zaklęcia, dzięki którym był niewidoczny dla niemagicznych obywateli. Orion rzucił na dom również Zaklęcie Nienanoszalności, dzięki któremu tylko wtajemniczone osoby wiedziały o istnieniu Grimmauld Place 12. Walburga rzuciła się bratu na szyję, gdy tylko ujrzała go z rodziną w progu. Kiedy goście rozebrali się, Regulus zaprowadził ich do jadalni.

Głównie przy obiedzie Blackowie rozmawiali o nowych krokach Czarnego Pana i o przyszłości swoich dzieci. Dzisiejsza rozmowa była skupiona na najstarszej córce Cygnusa i Druelli, ponieważ w tym roku kończyła szkołę.
   

- Uważam, że Bella powinna pracować w Świętym Mungu - odparł Cygnus. - Ma świetne oceny z eliksirów. Z zaklęć i obrony przed czarną magią również…
   

- Kochanie, nie zapominaj o Andromedzie - upomniała męża Druella. - W tym roku zdaje sumy. To też bardzo ważne...
   

- Prawda - zgodził się Orion. - Porady zawodowe...Codzienne odwiedziny w bibliotece... To jeden z najważniejszych etapów jej życia...
   

- Zakładam, że ten miesiąc jest dla was bardzo ważny - odparł Cygnus. - Najwyższy czas, żeby Syriusz dostał list z Hogwartu.
   

Blackowie spojrzeli na najstarszego syna Oriona i Walburgii. Chłopak wiedział, że wszyscy chcą usłyszeć, co ma do powiedzenia.
   

- Syriuszu... - odezwała się jego matka. - Wiem, że nie trzeba zadawać tego pytania… ale twoim zdaniem, do jakiego trafisz domu?
   

Syriusz obiegł wzrokiem po twarzach zebranych. Lekko uśmiechnął się, po czym rzekł:
   

- Gdyby to ode mnie zależało, to na pewno nie do Slytherinu.
   

Wszyscy wytrzeszczyli oczy ze zdumienia. Pierwszy raz w ich rodzinie zdarzyło się coś takiego. To niedorzeczne! Blackowie zawsze trafiali do Slytherinu... Od pokoleń...
   

Walburga spojrzała ze wstrętem na swojego najstarszego syna i powiedziała:
   

- Powinieneś brać przykład ze swojego brata. Jego największym pragnieniem jest zostanie Ślizgonem! Ze Slytherinu pochodzą wielcy czarodzieje...
   

- Masz na myśli tego palanta, który morduje mugoli i czarodziejów mugolskiego pochodzenia? - zakpił Syriusz, po czym wstał i poszedł do swojego pokoju, nie zwracając uwagi na krzyki swojej matki. Po drodze spotkał Stworka, domowego skrzata, który zaczął wytykać mu hańbę wobec rodziny. Chłopak zignorował go i wszedł na najwyższe piętro i otworzył drzwi swojej sypialni. Gdy je zamknął, rzucił się na swoje łóżko i zamknął oczy.
   

Miał dość swoich rodziców i ich obsesji na punkcie czystości krwi oraz przekonaniu, że bycie Blackiem czyni go królem. Miał dość porównywania go do Regulusa i traktowania go jak śmiecia, szczególnie przez matkę... Musi stąd uciec... Musi...
   

Jego rozmyślania przerwało pukanie do drzwi. Nie odpowiedział. Pewnie to rodzice. Chcą dokończyć swój wywód o czystości krwi. Nie chciał ich widzieć.
   

Drzwi otworzyły się. Syriusz spojrzał, kto mu przeszkadza. Jednak to nie byli rodzice, ani jego durny brat. To była Andromeda.
   

- Pomyślałam, że przyda ci się czyjeś towarzystwo - mruknęła dziewczyna - ale jeśli nie chcesz...
   

- Twoje towarzystwo dobrze mi zrobi - odparł ciepło Syriusz. Zawsze lubił Andromedę. To jego ulubiona kuzynka.
   

Dziewczyna zarumieniła się.
   

- Wiem, co czujesz - powiedziała Andromeda. - Moi rodzice są podobni do twoich. Też chcieli, żebym była w Slytherinie... I nie zawiedli się...
   

- Nie da się złamać tradycji - odparł ponuro Syriusz. - Tiara Przydziału przydziela rodziny do tych samych domów.
   

- A ja myślę, że ty będziesz wyjątkiem - odrzekła Andromeda. - Jesteś uparty i bystry. Gdy Tiara Przydziału pozna cię, na pewno nie przydzieli cię do Slytherinu. Jesteś inny od reszty rodziny.
   

- To czemu trafiłaś do Slytherinu? - spytał ją Syriusz. - Taka miła, łagodna dziewczyna...
  

 - Wcześniej taka nie byłam - przerwała mu Andromeda. - Gdy dostałam list z Hogwartu, gardziłam wszystkimi, co nie byli czystej krwi... ale gdy poznałam Teda... - Jej policzki nabrały rumieńców.
   

- Masz na myśli Teda Tonksa? - spytał ją Syriusz. - Twojego chłopaka?
   

- Tak... ale nikomu o tym nie mów - powiedziała Andromeda. - Rodzice dostaliby szału. Chcą mnie wydać za Rabastana Lestrange'a.

- Głupota - mruknął Syriusz. - Przecież to od ciebie zależy, kogo pokochasz!
   

- Rodzicom zależy, żebym ożeniła się z kimś czystej krwi - odparła ponuro Andromeda.
   

Syriusz chciał jakoś pocieszyć kuzynkę, ale nagle usłyszeli krzyk jego matki:
   

- SYRIUSZ! ANDROMEDA! NA DÓŁ!
   

Minutę później Syriusz, wraz z Andromedą, wszedł do jadalni. Na stole leżały dwa listy. Bella i Narcyza czytały swoje.
   

- Z Hogwartu - wyjaśnił krótko Cygnus.
   

Andromeda i Syriusz wzięli swoje listy. Chłopak rozerwał kopertę i wyjął pergamin.

         

HOGWART
  SZKOŁA MAGII
    I CZARODZIEJSTWA

 

Szanowny Panie Black,

Mamy przyjemność poinformowania Pana, że został Pan przyjęty do Szkoły Magii i Czarodziejstwa Hogwart. Dołączamy listę niezbędnych książek i wyposażenia.

Rok szkolny rozpoczyna się 1 września. Oczekujemy pańskiej sowy nie później niż 31 lipca.

Z wyrazami szacunku,

                                                                                                          Minerwa McGonagall
                                                                                                                      zastępca dyrektora

   

Syriusz przeczytał list dwa razy. Nareszcie. Po miesiącu oczekiwania dostał list z Hogwartu. W piersi rozpierała go prawdziwa radość. Za miesiąc będzie już w Hogwarcie...

Walburga wzięła jego list i przeczytała go na głos. Rozbrzmiały brawa. Orion i Cygnus pogratulowali chłopcu, a jego matka odparła:

- Trzeba wysłać sowę. Termin mija za trzy dni. Regulusie, podaj mi pergamin.

*   *   *

- JAMES, TY PALANCIE! - wrzasnęła Dorcas Meadowes, biegnąc do jadalni. Przy stole siedział czarnowłosy chłopak. Na jej widok uśmiechnął się głupio.

- Tak, kuzynko? - spytał James. - Jak się spało? Rodzice kazali cię obudzić...

- Ale chyba nie mieli na myśli wiadra z lodowatą wodą, co? - warknęła dziewczyna.

- No... Nie mówili, jak mam cię... - Nie dokończył zdania, bo Dorcas rzuciła w niego poduszką. James zrobił unik, ale miska z owsianką spadła mu na głowę. Dorcas ryczała ze śmiechu.

- Ja ci dam! - krzyknął James i zaczął ją gonić po całym domu. Gdy chłopak osaczył ją w sypialni, rozpoczęli bitwę na poduszki. Dorcas miała przewagę. Musieli jednak przerwać zabawę, bo zobaczyli dwa puchacze za oknem. Dorcas otworzyła je i ptaki wleciały do środka. Rzuciły listy na łóżko Jamesa i poczęstowały się owsianką na jego głowie. Dorcas ponownie wybuchnęła śmiechem. James wygonił ptaki i rzucił w kuzynkę poduszką.

- Kretynka - warknął James.

- Trzeba było normalnie mnie obudzić - odparła Dorcas. James zignorował ją i wziął swój list. Dorcas zrobiła to samo. Rozerwała kopertę i wyjęła pergamin. Gdy zobaczyła, skąd przyszedł list, dziewczyna usiadła na łóżku i zaczęła czytać:

 HOGWART

SZKOŁA MAGII

I CZARODZIEJSTWA

   

Szanowna Panno Meadowes,

Mamy przyjemność poinformowania Panią, że została Pani przyjęta do Szkoły Magii i Czarodziejstwa Hogwart. Dołączamy listę niezbędnych książek i wyposażenia.

Rok szkolny rozpoczyna się 1 września. Oczekujemy pańskiej sowy nie później niż 31 lipca.

Z wyrazami szacunku,

                                                                                                                      Minerwa McGonagall
                                                                                                                      zastępca dyrektora

- Ju-huu! - zawołał James. - Nareszcie! Idziemy do Hogwartu!

- James, do ciężkiej anielki! - wrzasnęła Dorcas. - Przestań się tak wydzierać!

- I kto to mówi? - zachichotał chłopak.

- Powinniśmy wysłać sowę, że dostaliśmy listy...

- Najpierw muszę pokazać list rodzicom - odparł James. - Już widzę ich miny!

Po tych słowach wybiegł z pokoju. Dorcas podeszła do szuflady i wyjęła z niej pergamin i pióro.

- Napiszę o tym rodzicom - mruknęła do siebie brunetka.

*  *  * 

Blondynka w średnim wieku stała na werandzie i wpatrywała się przed siebie. Niepokoiła się. Długo ich nie było. Już świt, a oni jeszcze nie wrócili. Może coś się stało... Nie... Może po prostu za bardzo się oddalili...

Nagle usłyszała kroki na drodze. Pobiegła przed siebie. Zatrzymała się parę metrów dalej. Zobaczyła wysokiego mężczyznę, prowadzącego chłopca owiniętego w koce. Kobieta podbiegła do nich. Rzuciła się mężczyźnie na szyję.

- Nareszcie - odparła blondynka. - Co tak długo?

- Musieliśmy się przespać - wysapał mężczyzna. - Byliśmy blisko Ottery St Catchpole. Na szczęście, nikogo nie zaatakował.

- Chodźcie do domu - powiedziała kobieta. - Muszę wam coś pokazać.

Pięć minut później chłopiec, ze swoim ojcem, pił gorącą herbatę. Matka chłopca otworzyła szufladę i wyjęła grubą kopertę. Podała ją synowi, po czym zwróciła się do swojego męża:

- Przyszedł godzinę temu. Nie mogę uwierzyć, że Dumbledore przyjął go.

Chłopiec wyjął list z koperty i zaczął czytać:

                                                                              HOGWART

SZKOŁA MAGII
    I CZARODZIEJSTWA

Szanowny Panie Lupin,

Mamy przyjemność poinformowania Pana, że został Pan przyjęty do Szkoły Magii i Czarodziejstwa Hogwart. Dołączamy listę niezbędnych książek i wyposażenia.

Rok szkolny rozpoczyna się 1 września. Oczekujemy pańskiej sowy nie później niż 31 lipca.

Z wyrazami szacunku,

                                                                                                                      Minerwa McGonagall
                                                                                                                      zastępca dyrektora

   

Chłopiec nie mógł uwierzyć własnym oczom. Został przyjęty do Hogwartu... ale jak to możliwe? Żaden dyrektor nie przyjąłby go do szkoły. Nie z jego chorobą... Jednak dostał szansę. Pierwszy raz poczuł taką radość.

- Napiszę list do Hogwartu - odparła matka chłopca. - A wy powinniście iść na Pokątną... ale najpierw powinieneś się wykąpać, Remusie.

Remus posłuchał matki i pobiegł do łazienki. Nie mógł się doczekać zakupów...

*  *  *  

Petera obudziło pukanie. Nie chciało mu się wstawać. Mruknął, że za pięć minut wstanie. Jednak nadal słyszał pukanie. Otworzył oczy i wyskoczył z łóżka. To nie jego matka pukała, tylko wielki puchacz z listem przywiązanym do nóżki.

Peter otworzył okno. Sowa wleciała do pokoju i rzuciła mu list na głowę. Spojrzała na chłopca dziwnym wzrokiem, po czym odleciała. Dziesięciolatek zamknął okno i otworzył list.

 HOGWART
   SZKOŁA MAGII
      I CZARODZIEJSTWA

Szanowny Panie Pettigrew,

Mamy przyjemność poinformowania Pana, że został Pan przyjęty do Szkoły Magii i Czarodziejstwa Hogwart. Dołączamy listę niezbędnych książek i wyposażenia.

Rok szkolny rozpoczyna się 1 września. Oczekujemy pańskiej sowy nie później niż 31 lipca.

Z wyrazami szacunku,

                                                                                                                      Minerwa McGonagall
                                                                                                                      zastępca dyrektora


   

Peter musiał przeczytać list trzykrotnie, żeby uwierzyć w to wszystko. Założył kapcie i zszedł do kuchni. Jego matka właśnie robiła kanapki.

- Mamo! - krzyknął chłopiec.

Pani Pettigrew odwróciła się. Na widok syna na jej twarzy zawitał uśmiech.

- Dzień dobry, skarbie...

- Dostałem list z Hogwartu! - krzyknął chłopiec.

Kobieta podeszła do niego i przeczytała list. Gdy skończyła czytać, przytuliła swojego synka i powiedziała:

- Wspaniale! Wkrótce rozpoczniesz swój pierwszy rok w Hogwarcie! Cudownie! Po śniadaniu wyślę sowę do Hogwartu i pojedziemy na zakupy. Tata byłby z ciebie dumny!

Peter usiadł przy stole. Jego matka położyła przed nim talerz ze stosem kanapek. Tak, tata byłby bardzo dumny - westchnął w myślach chłopiec i zajął się swoim talerzem.

*  *  *

Na progu domu państwa Evans pomiaukiwał bury kot. Petunia - starsza córka Evansów - usłyszała go i otworzyła mu drzwi. Chciała go pogłaskać, ale kot tylko spojrzał na nią i wszedł do środka. Gdy Petunia zamknęła drzwi, spojrzała na kota, ale jego już nie było. Zamiast niego, stała starsza kobieta o surowym spojrzeniu. Włosy miała upięte w ciasny, bułeczkowaty kok. Dwunastolatka spojrzała na kobietę zdumionym spojrzeniem. Pierwszy raz widziała, żeby kot zamienił się w człowieka, na dodatek ubranego w szmaragdową szatę.

- Lily Evans? - spytała krótko kobieta.

- N-nie - wyjąkała Petunia. - Jestem jej siostrą.

- Są rodzice? - spytała nieco łagodniej starsza pani.

Petunia zaprowadziła gościa do salonu. Pani Evans ścierała kurze z półek, a jej mąż czytał gazetę.

- Dzień dobry - przywitała się kobieta.

Państwo Evans spojrzeli na nieznajomą. Wytrzeszczyli oczy ze zdumienia.

- Nazywam się Minerwa McGonagall - odpowiedziała McGonagall. - Chciałam z państwem porozmawiać o Lily.

Pan Evans kiwnął głową i powiedział Petunii, żeby zostawiła ich samych. Petunia wyszła z salonu i pobiegła do pokoju swojej siostry. Spotkała ją na schodach. Lily miała zielone oczy i rude włosy. Mimo że była młodsza, rozumiała więcej rzeczy od swojej siostry.

- Tuniu! - odparła radośnie Lily. - Co się stało?

- Jakaś... kobieta... przyszła... do nas... - wysapała Petunia.

- To chyba normalne - prychnęła rudowłosa dziewczynka. - W tym nie ma nic podejrzanego...

- Ale wcześniej była kotem! - krzyknęła jej siostra. - Gdy zamknęłam drzwi, to ten kot zamienił się... w nią... i... ona rozmawia z rodzicami o tobie!

Lily wytrzeszczyła oczy ze zdumienia. Po co ktoś chciałby rozmawiać o niej? Przecież ona nie jest taka niezwykła... Chyba że... Chyba że ten chłopak miał rację i...

Lily przeszła obok siostry i zeszła na dół. Drzwi salonu były zamknięte, jednak było słychać rozmowę jej rodziców z nieznajomą.

- Skąd mamy wiedzieć, że pani nie kłamie? - odezwał się pan Evans.

- Myślą państwo logicznie - odparła McGonagall - ale czy państwo nie zauważyli, że wasza córka dziwnie się zachowuje?

- Petunia mówiła - powiedziała pani Evans - że wczoraj na placu zabaw Lily wyleciała z huśtawki i zawisła w powietrzu.

- Nadal mają państwo jakieś wątpliwości? - spytała McGonagall. - W każdym razie, muszę porozmawiać z Lily. Myślę, że cała rodzina powinna być przy tym.

Ktoś podszedł do drzwi salonu i otworzył je. Była to pani Evans. Gdy zobaczyła swoją młodszą córkę, uśmiechnęła się i powiedziała:

- Lily... Tuniu.... chodźcie tutaj.

Siostry weszły do salonu. Lily zrobiła zdumioną minę na widok nieznajomej. Jeszcze nigdy nie widziała kogoś, kto byłby ubrany w taką szatę. Gdy pani Evans zamknęła drzwi, McGonagall gestem kazała zbliżyć się rudowłosej. Dziewczynka usłuchała jej i podeszła do niej.

- Witaj, Lily - odparła ciepło starsza pani. - Nazywam się Minerwa McGonagall. Jestem nauczycielką. Przyszłam tutaj, żeby wyjaśnić tobie, twojej siostrze i rodzicom te wszystkie zjawiska, które niedawno wydarzyły się wokół ciebie. Otóż... To wszystko, co robiłaś, to magia. Ale nie wszyscy to potrafią. Twoja rodzina nie może uprawiać magii, ponieważ należą do niemagicznej populacji, potocznie nazywanych przez czarodziejów mugoli.

- Czyli... jestem... czarownicą? - spytała drżącym głosem Lily.

- Tak - odpowiedziała McGonagall. - Mam dla ciebie list, który rozpocznie nowy etap w twoim życiu.

Nauczycielka wyciągnęła z fałd swojej szaty kopertę i podała ją Lily. Dziewczynka spojrzała na adres. Upewniwszy się, że list jest zaadresowany do niej, rozdarła kopertę i zaczęła czytać:

HOGWART
   SZKOŁA MAGII
      I CZARODZIEJSTWA

Szanowna Panno Evans,

Mamy przyjemność poinformowania Panią, że została Pani przyjęta do Szkoły Magii i Czarodziejstwa Hogwart. Dołączamy listę niezbędnych książek i wyposażenia.

Rok szkolny rozpoczyna się 1 września. Oczekujemy pańskiej sowy nie później niż 31 lipca.

Z wyrazami szacunku,

                                                                                                                      Minerwa McGonagall
                                                                                                                      zastępca dyrektora

   

Lily przeczytała list dwukrotnie, żeby uwierzyć, że to nie sen. A więc to prawda. Jestem czarownicą - powiedziała sobie w duchu. -  Severus miał rację.

- Sowy nie musisz wysyłać - odezwała się profesor McGonagall. - Dostarczyłam ci list osobiście. Rodzicom wyjaśniłam, gdzie macie zrobić zakupy szkolne. Do zobaczenia we wrześniu.

Po tych słowach zmieniła się w burego kota i wyskoczyła przez okno.

*  *  * 

- Mary, otwórz! - krzyknął Artur. - Oddaj moje pióro!

- Poczekaj! - krzyknęła jego siostra. - Za chwilę!

W jej tonie było coś niepokojącego. Strach... panika...  Artur żałował, że nie może używać magii.  Już chciał wyważyć drzwi, gdy usłyszał szczęk zamka i w drzwiach ukazała się jego dziesięcioletnia siostra.

- Dopiero co wróciłeś z Hogwartu, a już potrzebne ci pióro - odparła z przekąsem Mary.

- Muszę napisać do Molly - wyjaśnił Artur. - Rodzice zgodzili się, żeby przyjechała do nas za trzy tygodnie... A ty co robiłaś? I gdzie jest Errol?

- Poleciał na łowy - wyjaśniła wymijająco Mary. - A jeśli chcesz wiedzieć, to kończyłam pisać pamiętnik.

- Ale ty nie piszesz pamiętnika - zdziwił się Artur.

- Za trzy tygodnie Molly przyjeżdża? - spytała jego siostra. - Świetnie! Będę mogła z kimś pogadać!

Zanim Artur zareagował, oddała mu pióro i poszła do łazienki. Coś tu jest nie tak - pomyślał. - Mary nigdy tak się nie zachowywała... Co ona ukrywa?

*  *  *

Nadszedł dzień przyjazdu Molly. Rodzice Artura bardzo się niecierpliwili. Chcieli poznać dziewczynę swojego syna. Prewettowie byli bardzo szanowaną rodziną. Jeżeli związek Artura i Molly to coś poważnego, to może on i Mary nie byliby poniżani przez innych czarodziejów czystej krwi. Kiedy Cedrella poślubiła Septymiusza, została wydziedziczona i wyklęta z rodziny Blacków i uważano ją i jej męża za zdrajców krwi. Teraz ta opinia odbija się na ich dzieciach. Artur w pierwszej klasie był terroryzowany przez starszych uczniów, głównie Ślizgonów.

Rozległo się pukanie do drzwi. Cedrella podeszła do nich i otworzyła je. W drzwiach stała siedemnastoletnia dziewczyna o rudych gęstych włosach i brązowych oczach.

- Witaj, kochana! - przywitała się Cedrella, zapraszając dziewczynę gestem do środka. - Ty musisz być Molly. Artur tyle o tobie opowiadał. Zostaw ten bagaż... Septymiuszu! Chodź tutaj!

Septymiusz uśmiechnął się do Molly i wniósł jej bagaż. Molly zdjęła płaszcz podróżny i weszła do salonu. W środku byli już Artur i Mary. Molly podeszła do  dziesięciolatki i uśmiechnęła się.

- Cześć! - powiedziała entuzjastycznie Mary, wyciągając dłoń.

- Cześć - Molly uścisnęła dłoń dziewczynki. -  Ty musisz być Mary. Dokładnie tak Artur cię opisywał.

- A co o mnie mówił? - spytała  rudowłosa z zainteresowaniem.

-  Podobno lubisz kwiaty i muzykę - odpowiedziała Molly. - I... zaraz... że jesteś szalona i  nieprzewidywalna.

Rodzice wybuchnęli śmiechem, a Mary spojrzała na brata morderczym spojrzeniem. Artur lekko się zmieszał i powiedział:

- To może... - Nie dokończył zdania, bo przez okno wleciały trzy sowy. Zrzuciły listy na kanapę i wyleciały na zewnątrz. Artur podniósł listy i zaczął je przeglądać.

- To listy ze szkoły - odpowiedział chłopak. - Jeden jest do mnie... drugi do Molly, a trzeci... jest do Mary!

Mary podbiegła do brata i wzięła swój list. Szybko rozerwała kopertę i zaczęła czytać:

HOGWART
 SZKOŁA MAGII
    I CZARODZIEJSTWA

Szanowna Panno Weasley,

Mamy przyjemność poinformowania Panią, że została Pani przyjęta do Szkoły Magii i Czarodziejstwa Hogwart. Dołączamy listę niezbędnych książek i wyposażenia.

Rok szkolny rozpoczyna się 1 września. Oczekujemy pańskiej sowy nie później niż 31 lipca.

Z wyrazami szacunku,

                                                                                                                      Minerwa McGonagall
                                                                                                                      zastępca dyrektora

Cedrella wzięła list od córki i przeczytała go. Gdy skończyła, ucałowała Mary i powiedziała:

- Nareszcie! Nasza Mary idzie do Hogwartu! Jaka jestem dumna! Na Pokątnej trzeba ci kupić sowę! Obowiązkowo! Sobie też musimy kupić jakiegoś puchacza. Errola oddamy Arturowi. Pójdziemy tam jutro. Dzisiaj zajmiemy się Molly. Zaraz wyślę sowę do Hogwartu...

- Mamo! - krzyknął Artur. - Molly została prefektem naczelnym!
   

Cedrella podeszła do niej. Molly trzymała w ręku srebrną odznakę z literami PN.
   

- Moje gratulacje! - odparł Septymiusz. - Napisz o tym rodzicom. Pękną z dumy!
   

Molly posłuchała go i usiadł przy stole. Wzięła pergamin oraz pióro i zaczęła pisać list. Nagle usłyszeli pukanie do drzwi. Septymiusz i Cedrella byli zdziwieni. Nikogo dzisiaj nie zapraszali. Pani Weasley podeszła do drzwi i otworzyła je.
   

- Billius! Co ty tu robisz?
   

Septymiusz, Mary, Artur, a nawet Molly przybiegli do frontowych drzwi. W drzwiach stał mężczyzna około dwudziestki, miał krótkie, brązowe włosy i niebieskie oczy.  Gdy zobaczył rodziców i rodzeństwo uśmiechnął się i powiedział:
   

- Cieszę się, że was zastałem.
   

Billius wszedł do środka i położył swój bagaż. Zdjął płaszcz podróżny i przywitał się z rodziną. Molly stanęła nieco dalej, żeby im nie przeszkadzać.
   

- Czemu wróciłeś? - spytał Septymiusz. - To znaczy... cieszymy się, że wróciłeś... ale... myślałem, że po naszej kłótni już nigdy tu nie zawitasz...
   

- To zasługa Mary - powiedział Billus. - Jakieś trzy tygodnie temu dostałem od niej list. Napisała, żebym wracał, bo jesteście coraz bardziej nieszczęśliwi. Bała się, że mama zabije się. Oczywiście, przedstawiam teraz ocenzurowaną wersję. Oryginał brzmiał o wiele gorzej. Prawdę mówiąc, jej list wzruszył mnie, więc postanowiłem wrócić, a nie było łatwo. Po drodze spotkałem śmierciożerców, ale udało mi się ujść z życiem.
   

Cedrella rzuciła się swojemu najstarszemu synowi na szyję i zaczęła płakać. Gdy się lekko uspokoiła, podeszła do Mary i mocno ją przytuliła.
   

- Dziękuję, słonko... - wyszeptała jej matka - ale... skąd...
   

- Dwa tygodnie po moich urodzinach usłyszałam waszą rozmowę - powiedziała Mary. - Rozmawialiście o Billiusie. Wywnioskowałam, że żałujecie, co się stało i chcecie jego powrotu. Ja dodałam parę mocnych argumentów, które by go przekonały do powrotu. Musiałam czekać, aż Artur wróci z Hogwartu. Nie chciałam pożyczać sowy od sąsiadów. Podejrzewaliby mnie o coś. Trzy tygodnie temu Artur próbował się dowiedzieć, co robię. Udało mi się go wymanewrować w pole.
   

Matka przytuliła swoją córkę jeszcze raz i zaprowadziła wszystkich do salonu. Molly podeszła do państwa Weasleyów.
   

- Wysłałam list przez państwa puchacza - mruknęła nieśmiało dziewczyna. - Mam nadzieję, że państwo się nie gniewają.
   

- Ależ skąd - odparł Septymiusz, po czym zwrócił się do Billiusa: - Billiusie... to jest Molly, dziewczyna Artura. Molly, to jest nasz najstarszy syn, Billius.
   

Molly i Billius podali sobie dłonie. Po chwili chłopak odrzekł:
   

- Więc za parę lat będziesz moją bratową?
   

Weasleyowie i Molly wybuchnęli śmiechem. Gdy w salonie zrobiło się cicho, Artur odezwał się:
   

- Wiesz, że Mary dostała list z Hogwartu?
   

- Tak? - zapytał Billius. - No to... Gratuluję, siostrzyczko... i dziękuję ci za to, co zrobiłaś.
   

- Zawsze uważałam, że w rodzinie nie powinno być żadnych sporów i kłótni - odparła krótko Mary.
   

Cedrella, chcąc uczcić powrót Billiusa, przygotowała wspaniały obiad. Pomogła jej Molly, która w dwie godziny upiekła wspaniały tort. Wszyscy wychwalali jej zdolności kulinarne. Mary czuła się naprawdę szczęśliwa. Nie dość, że udało jej się namówić brata do powrotu do domu, to jeszcze dostała list z Hogwartu. Wiedziała, że nigdy nie zapomni tego dnia.